Sani Mudau

Mijn naam is Sani Mudau. Mudau is een veelvoorkomende achternaam in dit gebied. We zijn vhalanda, gewoon Venda-mensen, mensen van het land zonder status. Ik weet niet wanneer mijn voorouders in dit droge gebied zijn komen wonen. Mijn ouders leefden hier en mijn grootouders ook, voor zover ik me kan herinneren. Ik ben getrouwd en heb zeven kinderen. Mijn man is boven de zestig en probeert nog steeds werk te vinden, maar zoals je kunt zien zijn er geen vaste banen in dit gebied. Iedereen is zo arm. In het verleden, toen we nog jong waren allebei, had mijn man het er vaak over om naar Johannesburg te gaan om werk te zoeken, maar hij is zelfs niet eens naar Polokwane gereisd. Hij kon nooit werk vinden. Hoe we al die tijd overleefd hebben weet ik niet.

Mijn leven is niet gemakkelijk geweest. Ongeveer 30 jaar geleden vond ik werk in de keuken van een blanke vrouw die op een boerderij in de buurt woonde. Ik weet niet meer hoe dat gelukt is, maar daar stond ik op een ochtend met een doek om mijn middel. De dame noemde dat een schort. Dat was de gelukkigste tijd van mijn leven.

“Kun je koken?” vroeg de dame. Ik moest toegeven dat ik alleen pap kon koken.

Die ochtend leerde ik de goede manier om pompoen te koken.

Eerst schil je de pompoen voorzichtig met een scherp mes en dan snijd je hem in kleine stukjes. Dan komt het kritische deel: je doet de pompoen in een pan met weinig water op de koelste kant van de stoof, en je luistert voorzichtig hoe het langzaam suddert. De deksel moet erop blijven. Wanneer de pompoen gekookt is, neem je mooie schaal (neem de mooiste die je in huis hebt) en dan leg je de gekookte pompoen op die schaal. Goed besprenkelen met suiker en specerijen. Er was een wonderbaarlijk flesje met een zoet geurend bruin poeder in de boerderijkeuken, maar ik weet niet meer hoe dat poeder heette. Voordat je vervolgens de schaal in de oven zet moet je niet vergeten om er veel klontjes boerderijboter overheen te doen. Zet dan de pompoen in de oven. Ik zat altijd voor de oven en luisterde naar de pompoen met de kat op schoot. Twaalf jaar lang werkte ik in de keuken en dat was de gelukkigste tijd van mijn leven, met de zoete geur van de pompoen en de zachte vacht van de kat.

De dame overleed en haar man verhuisde, ver weg. We waren erg arm en met zeven kinderen is het leven moeizaam. Op een dag ging ik naar dominee Piet Mavhetha. Ik kon niet veel zeggen, ik zat daar alleen maar te huilen. Hij riep zijn vrouw en zei: “Leer deze vrouw borduren”. Mijn leven veranderde een beetje. Ik heb geleerd om goed te borduren en nu kan ik mezelf en mijn kinderen onderhouden. De kinderen zijn groot, maar ze hebben nog steeds geen werk.

Opmerking van Ina: Sani is de beste borduurster die ik heb. Als ik een nieuwe afbeelding heb is zij degene aan wie ik uitleg hoe ik het wil hebben. Ze is snel en intelligent en spreekt uitstekend Afrikaans, hetgeen de communicatie zoveel gemakkelijker maakt. Ik weet niet wat ik zou moeten doen zonder haar.